HAUR POESIA ETA BIZITZA
 |
Haur poesiaren ikuspegi jolastia nuen nik maisu hasi nintzenean hogei urterekin, bizarra irten berria, ni neu ere ume izan berria alegia. Haur poemak, batik bat, jolas poemak ziren, edo eskolan buruz ikasaraziak zizkiguten erretolika ulergaitzak. Poesia, benetako poesia, beste nonbait zegoen. Haur poesia irakurrita ez zen sentitzen Neruda edo Aresti irakurrita bezainbateko emoziorik, Paco Ibañezek kantaturiko Alberti, Lorca, Leon Felipe eta halakoek eragiten zuten zirrararik, eta berdin Letek edo Imanolek. Hots, amildegi bat zegoen haur poesiaren eta benetako poesiaren artean. Ikuspegi horrekin hasi nintzen maisu lanetan, harik eta esku artera liburu bitxi bat jausi zitzaidan arte: Maria Rosa Colaço portugaldar maistraren Poesia y vida, antologia gazteleratua. Jo eta ma geratu nintzen; poema xumetan xume haietan benetako zirrarak zeuden, bizitzaren emozio benetakoak, eta haurrek asmaturikoak ziren, batzuk oso haur txikiek (gero irakasleak papereratuak). Probak egiten hasi nintzen gelan; gogoan dut lehen mailako haurrekin nengoela, eta irakurtzen eta idazten ikasten ari nintzaiela. Colaçoren liburuko poemak irakurtzen nizkien astean pare bat bider, eta gero paper bat ematen nien, nahi zutena ipintzeko. Marrazkiak egiten zituzten gehienetan, baina hasi ziren, batean bat, beste batean beste bat, entzuten zituzten antzeko bizikizunak idazten.
Aurrerantzean, zerbait aldatu zen nigan. Gizakiaren arazorik behinena existentziala da; lehenik, bizirik irautea; eta, bigarrenik, zertarako bizi den galdetzea eta erantzuten saiatzea. Jaiotzatik beretik hasten du haurrak lehen borroka, bizirik irautearena, eta berehala ikasten du kezka hori irakurtzen amaren begietan, aitaren bekokian. Bigarren pausoa hizkuntza ikastearekin berarekin datorkio: lehen hitzak, ama, aita, janarien izenak horiek guztiak dira lehen harridura existentzialaren adierazgarriak. Hortik poesiara pauso txiki bat besterik ez dago.
Duela pare bat urte, Avilan hitzaldi bat eman nuen haur poesiaz, eta amaieran maistra portugaldar bi hurbildu zitzaizkidan. Maria Rosa Colaço ezagutzen zutela adierazi zidaten; oso gaixo omen zegoela. Besarkada bat bidali nion, eta nigan izandako eraginaren aitorpena. Haren izena ez da poeta ospetsuenen artean ageri, baina bizitzan oso gutxik eman didate hark bezainbateko zirrararik. Orain irakurtzen ditut poema haiek, eta aitortu behar dut ez direla beste mundukoak, baina lurraren umeltasun epela dute berekin, belarraren eta harrien bizia, eta hori ez da liburu askotan topatzen.
Aurrerantzean, zerbait aldatu zen nigan. Gizakiaren arazorik behinena existentziala da; lehenik, bizirik irautea; eta, bigarrenik, zertarako bizi den galdetzea eta erantzuten saiatzea. Jaiotzatik beretik hasten du haurrak lehen borroka, bizirik irautearena, eta berehala ikasten du kezka hori irakurtzen amaren begietan, aitaren bekokian. Bigarren pausoa hizkuntza ikastearekin berarekin datorkio: lehen hitzak, ama, aita, janarien izenak horiek guztiak dira lehen harridura existentzialaren adierazgarriak. Hortik poesiara pauso txiki bat besterik ez dago.
Duela pare bat urte, Avilan hitzaldi bat eman nuen haur poesiaz, eta amaieran maistra portugaldar bi hurbildu zitzaizkidan. Maria Rosa Colaço ezagutzen zutela adierazi zidaten; oso gaixo omen zegoela. Besarkada bat bidali nion, eta nigan izandako eraginaren aitorpena. Haren izena ez da poeta ospetsuenen artean ageri, baina bizitzan oso gutxik eman didate hark bezainbateko zirrararik. Orain irakurtzen ditut poema haiek, eta aitortu behar dut ez direla beste mundukoak, baina lurraren umeltasun epela dute berekin, belarraren eta harrien bizia, eta hori ez da liburu askotan topatzen.
No hay comentarios:
Publicar un comentario